Twee weken in Thessaloniki!
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
02 Oktober 2015 | Griekenland, Thessaloniki
Twee weken in Thessaloniki!
dinsdag 29 september (gepost op vrijdag 2 oktober...)
Op aanraden van wat familie (hoi mam, hoi oma) begin ik toch maar een reisblog. Ik schrijf dit omdat ik een paar mensen heb beloofd om ze op de hoogte te houden en ik dit zo het makkelijkst kan doen. Anders zou ik whatsappjes van monsterformaat sturen, en hoewel mij dat normaal niet tegenhoudt besef ik me dat het niet de meest ideale vorm van communicatie is. Hierbij een waar-ben-jij-blog!
Twee weken terug stapte ik op Schiphol in het vliegtuig richting het gigantische Thessaloniki. In het platte Nederland regende het en was het een matige 10 graden. Slechts een paar uur later bevond ik me in het Griekenland dat iedereen kent van de vakantiebrochures: strakblauwe lucht, fel zonnetje en witte huisjes die zich aftekenen tegen de glooiing. Mooi! Iets minder mooi was dat ik even later in een lange broek, dichte schoenen en een trui 30 kilogram bagage door een onbekende stad heen sjouwde. Het was 35 graden. Dit is een fout die ik nooit meer zal maken.
In de studio die ik drie maanden van tevoren had geregeld had ik alles voor mezelf. De eerste avond daar realiseerde ik me dat ik echt he-le-maal alleen was in de stad met meer dan een miljoen inwoners, en zette ik een berichtje op de erasmus-facebook. Een dag later bevond ik me op een strand in het gezelschap van Tsjechen en een Oostenrijkse. De dag daarop ontmoette ik een aantal Belgen en een Italiaanse. Vervolgens ging ik wéér naar een strand met 30 flatgenoten die vanuit heel Europa kwamen. En dit was nog voordat de erasmusactiviteiten waren begonnen. Ik heb inmiddels zo ontzettend veel mensen ontmoet dat ik het onmogelijk samen kan vatten in deze blogpost. Aangezien de meesten hier, net als ik, alleen arriveren en op zoek zijn naar contact, heerst er een zeer vriendelijke en open sfeer. Het voelt een beetje als een internationale variant van Cleopatra.
Thessaloniki is een relatief grote stad gelegen aan de zee in het noorden van Griekenland. Ik vind het gigantisch, mensen uit Rome een lachertje. Op het eerste gezicht vond ik de straten een beetje sjofel. Er is heel veel graffiti, op de meeste plaatsen wordt aan de weg gewerkt en er is geen stukje stoep zonder overal verschrikkelijk geparkeerde auto’s. Inmiddels verbaasd het me niet meer wanneer ik een groep geparkeerde auto’s midden op een kruispunt aantref. Verder staat op iedere straathoek een kiosk met snacks, kranten en water. Regelmatig vliegen er straatkatten en- honden voorbij. Ik vind het interessant dat er ook her en der kleine gebouwtjes staan waar de orthodox-christelijke bevolking kaarsjes kan neerzetten. Op veel plaatsen in de stad word je herinnerd aan de aanwezigheid van de Witte Toren die aan de waterkant staat. Het is de martinitoren van Thessaloniki. Iedere erasmus student heeft er al opgestaan. Ikzelf nog niet, maar ik heb dan ook nog nooit de martinitoren beklommen.
Een paar dagen na mijn aankomst gebeurde er iets waardoor ik bijna ogenblikkelijk besloot met de eerste vlucht weer terug te keren naar Nederland. Op zondagochtend was ik met wat mensen naar de universiteitskantine geweest om te lunchen. Toen ik nog geen twee uur later terugkwam, zag ik meteen dat het keukenraam dat ik met zorg had gesloten voor mijn vertrek, wagenwijd openstond. Mijn laptop, webcam, muis en wat opladers waren verdwenen. Het verlaten gebouw waar het raam op uitkijkt is blijkbaar toch niet zo verlaten.
Ik heb ontzettend veel geluk dat ik binnen weinig tijd woonruimte had gevonden. Ik heb mijn inbraakverhaal aan iedereen verteld die er naar vroeg, en onder deze groep mensen bevonden zich twee Belgen die op het punt stonden te verhuizen naar een nieuw appartement. En er waren nog twee kamers over! Vier dagen na de inbraak verhuisde ik naar een goed beveiligd appartement. We delen een keuken en een asociaal groot balkon. Het beste van de situatie is dat ik nu drie gezellige flatgenoten heb, twee uit België en één uit Frankrijk. Nu wacht ik met smart op de wifi, die als het goed is vrijdag zal komen. Dit is de reden dat mijn update op zich laat wachten. Voor internet moet ik me drie verdiepingen lager op een stenen trap installeren. Comfortabel is anders.
Wat betreft mijn studie hier gaat de voortgang langzaam maar redelijk. Het is eerlijk gezegd ontzettend frustrerend. Geen enkel college hier wordt gegeven in het Engels en ook alle informatieverstrekking en formulieren zijn enkel en alleen in het Grieks. Zonder hulp van buitenaf kom je nergens als niet-Griekse student. Het ziet ernaar uit dat ik geen colleges hoef bij te wonen, aangezien het voor mij onverstaanbaar is, en in plaats daarvan een alternatieve engelse bibliografie krijg voorgeschoteld. In plaats van een tentamen zal ik een aantal essays schrijven. Aan de hand daarvan wordt ik becijferd. Ik kan niet wachten om te beginnen, alles gaat (nog?) zo langzaam hier dat ik er zenuwachtig van word.
Ondanks de inbraak en de bureaucratische moeilijkheden heb ik het hier prima naar mijn zin. Morgen vertrek ik naar Xanthi. Ik xan niet wachten!
Deze blogpost tik ik op mijn nieuwe laptop, waarop ik nog geen Nederlandse spellingscontrole heb kunnen installeren. Daarnaast begrijp ik niet waarom mijn profiel aangeeft dat ik in IJsland of in Nederland op reis ben. Ik vogel het later wel uit.
Groeten vanuit Griekenland! :)
dinsdag 29 september (gepost op vrijdag 2 oktober...)
Op aanraden van wat familie (hoi mam, hoi oma) begin ik toch maar een reisblog. Ik schrijf dit omdat ik een paar mensen heb beloofd om ze op de hoogte te houden en ik dit zo het makkelijkst kan doen. Anders zou ik whatsappjes van monsterformaat sturen, en hoewel mij dat normaal niet tegenhoudt besef ik me dat het niet de meest ideale vorm van communicatie is. Hierbij een waar-ben-jij-blog!
Twee weken terug stapte ik op Schiphol in het vliegtuig richting het gigantische Thessaloniki. In het platte Nederland regende het en was het een matige 10 graden. Slechts een paar uur later bevond ik me in het Griekenland dat iedereen kent van de vakantiebrochures: strakblauwe lucht, fel zonnetje en witte huisjes die zich aftekenen tegen de glooiing. Mooi! Iets minder mooi was dat ik even later in een lange broek, dichte schoenen en een trui 30 kilogram bagage door een onbekende stad heen sjouwde. Het was 35 graden. Dit is een fout die ik nooit meer zal maken.
In de studio die ik drie maanden van tevoren had geregeld had ik alles voor mezelf. De eerste avond daar realiseerde ik me dat ik echt he-le-maal alleen was in de stad met meer dan een miljoen inwoners, en zette ik een berichtje op de erasmus-facebook. Een dag later bevond ik me op een strand in het gezelschap van Tsjechen en een Oostenrijkse. De dag daarop ontmoette ik een aantal Belgen en een Italiaanse. Vervolgens ging ik wéér naar een strand met 30 flatgenoten die vanuit heel Europa kwamen. En dit was nog voordat de erasmusactiviteiten waren begonnen. Ik heb inmiddels zo ontzettend veel mensen ontmoet dat ik het onmogelijk samen kan vatten in deze blogpost. Aangezien de meesten hier, net als ik, alleen arriveren en op zoek zijn naar contact, heerst er een zeer vriendelijke en open sfeer. Het voelt een beetje als een internationale variant van Cleopatra.
Thessaloniki is een relatief grote stad gelegen aan de zee in het noorden van Griekenland. Ik vind het gigantisch, mensen uit Rome een lachertje. Op het eerste gezicht vond ik de straten een beetje sjofel. Er is heel veel graffiti, op de meeste plaatsen wordt aan de weg gewerkt en er is geen stukje stoep zonder overal verschrikkelijk geparkeerde auto’s. Inmiddels verbaasd het me niet meer wanneer ik een groep geparkeerde auto’s midden op een kruispunt aantref. Verder staat op iedere straathoek een kiosk met snacks, kranten en water. Regelmatig vliegen er straatkatten en- honden voorbij. Ik vind het interessant dat er ook her en der kleine gebouwtjes staan waar de orthodox-christelijke bevolking kaarsjes kan neerzetten. Op veel plaatsen in de stad word je herinnerd aan de aanwezigheid van de Witte Toren die aan de waterkant staat. Het is de martinitoren van Thessaloniki. Iedere erasmus student heeft er al opgestaan. Ikzelf nog niet, maar ik heb dan ook nog nooit de martinitoren beklommen.
Een paar dagen na mijn aankomst gebeurde er iets waardoor ik bijna ogenblikkelijk besloot met de eerste vlucht weer terug te keren naar Nederland. Op zondagochtend was ik met wat mensen naar de universiteitskantine geweest om te lunchen. Toen ik nog geen twee uur later terugkwam, zag ik meteen dat het keukenraam dat ik met zorg had gesloten voor mijn vertrek, wagenwijd openstond. Mijn laptop, webcam, muis en wat opladers waren verdwenen. Het verlaten gebouw waar het raam op uitkijkt is blijkbaar toch niet zo verlaten.
Ik heb ontzettend veel geluk dat ik binnen weinig tijd woonruimte had gevonden. Ik heb mijn inbraakverhaal aan iedereen verteld die er naar vroeg, en onder deze groep mensen bevonden zich twee Belgen die op het punt stonden te verhuizen naar een nieuw appartement. En er waren nog twee kamers over! Vier dagen na de inbraak verhuisde ik naar een goed beveiligd appartement. We delen een keuken en een asociaal groot balkon. Het beste van de situatie is dat ik nu drie gezellige flatgenoten heb, twee uit België en één uit Frankrijk. Nu wacht ik met smart op de wifi, die als het goed is vrijdag zal komen. Dit is de reden dat mijn update op zich laat wachten. Voor internet moet ik me drie verdiepingen lager op een stenen trap installeren. Comfortabel is anders.
Wat betreft mijn studie hier gaat de voortgang langzaam maar redelijk. Het is eerlijk gezegd ontzettend frustrerend. Geen enkel college hier wordt gegeven in het Engels en ook alle informatieverstrekking en formulieren zijn enkel en alleen in het Grieks. Zonder hulp van buitenaf kom je nergens als niet-Griekse student. Het ziet ernaar uit dat ik geen colleges hoef bij te wonen, aangezien het voor mij onverstaanbaar is, en in plaats daarvan een alternatieve engelse bibliografie krijg voorgeschoteld. In plaats van een tentamen zal ik een aantal essays schrijven. Aan de hand daarvan wordt ik becijferd. Ik kan niet wachten om te beginnen, alles gaat (nog?) zo langzaam hier dat ik er zenuwachtig van word.
Ondanks de inbraak en de bureaucratische moeilijkheden heb ik het hier prima naar mijn zin. Morgen vertrek ik naar Xanthi. Ik xan niet wachten!
Deze blogpost tik ik op mijn nieuwe laptop, waarop ik nog geen Nederlandse spellingscontrole heb kunnen installeren. Daarnaast begrijp ik niet waarom mijn profiel aangeeft dat ik in IJsland of in Nederland op reis ben. Ik vogel het later wel uit.
Groeten vanuit Griekenland! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
